Toch nog een mooi voorjaar!

Tsja, waar moet ik beginnen. Het is al een tijdje geleden dat ik hier een bericht heb geplaatst. Dit bericht zal ik bijna volledig aan de Amstel Gold Race wijden. In april heb ik deze gefietst en ik kan mededelen dat ik de 250 kilometer heb uit gefietst! Ik ging er samen met mijn neefje heen, die 5 jaar jonger is dan ik, maar ook een prima fietser. We gingen de vrijdags heen en vertrokken de zondags weer richting het noorden.

Vrijdag rond 11 uur kwamen we aan in Heerenveen, om daar mijn neefje op te pikken, aangezien zijn ouders later op de middag richting het zuiden zouden vertrekken. Na een lange rit kwamen we aan in Limburg en besloten Jorn en ik ons direct in te schrijven. We vertrokken op het fietsje naar Valkenburg, wat zo'n kleine 3 kilometer fietsen was. Uiteraard zijn we de Cauberg even op geknald, maar voor de rest hebben we natuurlijk rustig aan gedaan met het oog op de volgende dag. Eenmaal weer terug op de camping was de rest van de familie er ook. Naar dat we 's avonds hadden gegeten, besloten Jorn en ik nog even een paar biertjes te nuttigen in het restaurant op de camping. Rond 12 uur gingen we plat, helaas duurde het nog 3 uren voordat we sliepen, aangezien mijn oom gigantisch lag te snurken..

5 uur ging het wekkertje op zaterdag en na wat op gebakte macaroni te hebben gegeten gingen we in het donker richting Valkenburg. We stonden rond voor half 7 bij de start, dus we konden het startsein nog live meemaken! Eenmaal vertrokken kwamen we al snel de eerste paar heuvels tegen, maar dezen werden  redelijk gemakkelijk betreden. Na zo'n 90km kwam de eerste echte test, namelijk de Fromberg. Ik kon wel merken (eerdere klimmetjes ook al) dat Jorn betere benen heeft als ik, maar ik kwam zelf ook prima omhoog vergeleken met de rest van de tourrijders! Na zo'n 110 kilometer maakte ik de opmerking 'als het zo doorgaat, halen we het gemakkelijk'. Dat had ik beter af kunnen kloppen, want 10 kilometer verderop kregen we het beide moeilijk. Gezien de drukte rondom het parcours, stond de rest van de familie pas rond de 170e kilometer langs de kant, na de afdaling van de Camerig. Hier kreeg ik het ook voor het eerst echt moeilijk. De Camerig is een lange klim, wat normaal 1 van mijn sterkste punten is. Helaas niet deze dag, Jorn fietste me volledig uit het wiel en mijn benen leken in de fik te staan! Echter heb ik geen moment aan opgeven gedacht en nadat we even met de familieleden te hebben gesproken, gingen we weer met nieuwe energie op pad.

Helaas voor mij volgde als snel de volgende lange klim, namelijk de klim naar het Drielandenpunt. Ook hier had ik het weer erg zwaar, vergeleken met Jorn. Hij was wederom ruim voor mij boven, ook al had ik nog best een aardig tempo. Eenmaal boven de 200 kilometer te zijn gekomen, stond ons nog een hel te wachten. Met de Eyserbosweg, de Keutenberg en de Cauberg in het verschiet, begon het tot overmate van ramp ook nog te regenen. En niet gewoon wat mieserige regen, nee het begon te spoelen!

Toen we de Eyserbosweg zagen opdoemen, werd ik aardig nerveus. Ik wist wel dat als ik deze goed zou opfietsen, uitfietsen eigenlijk niet meer uit kon blijven. Jorn en ik kwamen de Eyserbosweg goed over. Helaas werd het erg koud en natter en natter. We besloten om gewoon door te fietsen, daar waar veel andere fietsers onder viaducten en dergelijke gingen schuilen. De volgende hindernis was de Keutenberg, de steilste heuvel van Nederland. Daar waar veel mensen omhoog liepen, blijven Jorn en ik netjes in het zadel zitten en ik merkte dat ook bij Jorn de beentjes zeer deden, aangezien ik de laatste 50 kilometer niets meer voor het onderdeed bergop. De Keutenberg was zwaar, maar we waren er overheen gekomen.

Nu wachtte alleen de Cauberg nog en ook deze verteerden we goed. Zelfs een klein sprintje naar de finish konden we er nog uitpersen! We doken snel de tent in boven op de Cauberg, maar echt warm zouden we het niet weer krijgen. Na een patatje, moesten we nog terug fietsen naar de camping, wat ook absoluut geen pretje was! Na een heerlijke douche en maaltijd in het restaurant, lagen we om 22:00 al plat, finaal gesloopt.

Al met al, een prachtig weekendje gehad!

Het is weer begonnen!

Eindelijk weer eens bloggen. Ik ben al weer druk in training, lekker aan het fietsen dus! Vandaag een klein rondje gedaan van 30km, 2 viaducten mee gepakt, lekker rustig aan. Ik zit namelijk nog steeds midden in het voetbalseizoen, dus lange tochten op dinsdag en donderdag zitten er voorlopig niet in. Ik heb nog niet heel veel kilometers gemaakt, maar kon vandaag voor het eerst merken dat het weer de goede kant op gaat.

De eerste tocht die ik maakte was met mijn neefje Jorn, zo'n 70 kilometer gedaan. Leuke route met nog wat onverhard vertier en een paar heuse kasseien! Echter werd ik er behoorlijk afgereden als we even flink aanzetten, dit was me nog nooit eerder overkomen. Zo slecht ik nu uit de winter ben gekomen, was even schrikken. Maar gelukkig, er zit progressie in!

Even snel de doelen voor 2012. Ik wil zowieso de Amstel Gold Race uit fietsen, uiteraard de 250km. Daarnaast gaan we met een leuk ploegje de Tecklenburg Rundfahrt doen, ook erg leuk. Bovendien wil ik meer lange tochten maken en moet mijn sprintsnelheid flink omhoog!

Ik ben benieuwd! Zal de lezers de komende tijd op de hoogte houden van mijn vordering!

Groeten,

Arjen

De Alpen (deel 3)

Het derde en laatste deel van onze prachtige vakantie in de Alpen. Nadat we les Deux Alpes hadden beklommen, besloten we om de dag erna de 2000m grens op te zoeken. Tjalling en Evert hadden hier niet de conditie (of het verzet in Tjalling zijn geval) voor en besloten om een andere col te beklimmen. Lieuwe en ik gingen er vroeg op uit om richting de Croix de Fer te gaan!

Eerst fietsten we even snel naar Bourg d'Oisans, om ze het nodige proviand op te pikken voor onderweg. Daarna begon de tocht van zo'n 20km naar de voet van de Croix de Fer, niet wetende wat voor 'een hel' ons daar te wachten stond. Eenmaal aan de voet van de Croix de Fer, begon het al zachtjes te miezeren. Echter hadden we hier nog niet veel last van, omdat dit nog deels in het bos was. We besloten om bij elkaar te blijven met het oog op het weer. Mocht dit al te erg worden en iemand haakt af, weet je dit tenminste van elkaar. Echter na een paar kilometer besloot ik toch om iets te versnellen, omdat ik behoorlijk beneden mijn kunnen aan het klimmen was. Ik vertelde Lieuwe dat ik zo nu en dan wel op hem zou wachten, zodat we konden besluiten om door te gaan of niet.

In het eerste dorpje besloot ik even te wachten op Lieuwe. In de regen staande moest ik nu al zo'n 5 minuten wachten. Toen Lieuwe uiteindelijk was gearriveerd, besloten we na een korte discussie om toch maar door te gaan, mits het niet zou gaan onweren. Achter ons stonden ook twee Nederlandse jongens, die duidelijk minder eensgezind waren over het al dan niet doorgaan.

Eenmaal uit het dorpje, werden we verrast door een korte, maar stijle afdaling met enkele venijnige haarspeld bochten. Op het moment zelve was dit niet echt erg, maar we bedachten al snel dat we de terugweg, na een lange afdaling, hier ook weer omhoog zouden moeten..

Na de korte afdaling volgende een behoorlijk stijl stuk. Ik nam al gauw weer afstand van Lieuwe en besloot na zo'n 5 kilometer weer even te stoppen en te wachten op Lieuwe. Bij het bordje waar op stond 'nog 12km' was ik van plan te stoppen. Ik stopte bij een groepje van twee en dit bleken ons buren te wezen. Met de uitspraak 'krijg nou tietuh, buurman' werd ik ontvangen. Na zo'n 5 minuten gingen de twee mannen weer verder. Weer 5 minuten verder kwam Lieuwe aanfietsen en na een hap en een slok, besloten we weer verder te gaan.

Wederom nam ik snel afstand van Lieuwe en haalde ik de twee buren in. Later op de camping kreeg ik nog complimenten van de twee heren, 'jij knalt omhoog, niet normaal gozer'! Erg leuk natuurlijk! Ik werd nogmaals verrast door een afdaling, dit maal niet een stijle, maar wel een lange. Eenmaal weer aan het klimmen geslagen, kon ik eindelijk de top van de Croix de Fer zien. Ondertussen bleef het maar door regenen en was het steenkoud.

Eindelijk arriveerde ik op de top van de Croix de Fer. In de regen en de wind vond ik nog even tijd om mijn vader te bellen, waarna ik snel het cafe'tje invluchtte. Zo'n 15 minuten later arriveerde Lieuwe ook en dronken we nog een bakje koffie. De twee andere jongens, die in hetzelfde dorpje als ons stonden en twijfelden over al dan niet doorgaan met de tocht, waren inmiddels ook gearriveerd en maar wat blij dat ze door waren gegaan.

Het was 2 graden celcius boven op de Croix de Fer..

Drijfnat en nog steeds erg koud werd het inmiddels toch tijd om af te gaan dalen. Ik ben altijd wel wat een koukleum geweest, maar dit sloeg alles. Na de lange afdaling, kwamen we weer bij het stijle stukje met de vele haarspeldbochten, waar we weer omhoog moesten. Dit deed nog even flink pijn in de kuiten, maar zorgde wel weer voor wat opwarming van het lichaam!

Na het laatste stuk te zijn afgedaald, kwamen we weer aan bij de camping en vertelden we Evert en Tjalling van deze heroische tocht! Schitterend was het!

De dag erna was het tijd voor de renners van le Tour de France om de Alpe d'Huez te beklimmen. Als echte chauvinistische Nederlanders stonden wij natuurlijk in bocht 7, hopend op een overwinning van een Raborenner of wellicht Rob Ruijgh of Johnny Hoogerland! Helaas won Pierre Roland, de Fransman van Europecar, echter het bleek een fantastisch feestje te zijn.

De laatste dag, was ook de dag van de beslissende tijdrit. We besloten om nog eenmaal met de fiets erop uit te gaan en fietsen na een plaatsje waar de renners langs zouden komen. Volgens een vrouw op de camping zou dit zo'n 8km verderop zijn. Het bleek 30km te zijn en dit betekende dat we weer zo'n 60km in de benen hadden toen we weer op de camping kwamen. Het verhaal is bekend, Andy Schleck verloor de tijdrit en Cadel Evans verzekerde zich van het geel in Parijs (foto 1).

De terugreis was weer erg lang, mede doordat het (net zoals de heenweg) constant regende.

Al met al was het een fantastische vakantie, met een leuke groep. Zeker voor herhaling vatbaar!

P.s. helaas hebben we geen foto's van de tocht op de Croix de Fer, aangezien we beide geen fototoestel mee hadden..

Alpen vakantie deel 2

Na flink te hebben uitgerust, waren we van plan om de dag na de Alpe d'Huez, les Deux Alpes te beklimmen. Deze col, die eveneens eindigt bij een ski-station, is niet gigantisch zwaar, maar lag wel lekker in de buurt.

Echter vanaf het moment dat we wakker werden, regende het aan een stuk door. Overal rondom de caravan stond zo'n 10cm water. We besloten dan ook om die dag niet te gaan fietsen. Wat dan wel te doen op deze dag? Dan maar naar Bourg d'Oisans, de tour kijken in een cafe! Het was de dag dat Hushovd won, op een heuvelachtige rit. Na de nodige biertjes, zijn we nog even langs de Supermarche gegaan, waar ook weer het nodige eten en drank ingeslagen werd. Het werd nog een lange, gezellige nacht..

De volgende dag was het weer gelukkig weer omgeslagen. De zon scheen niet, maar het was en prima dag om te fietsen en nadat we het een en ander schoon hadden gemaakt, gingen we richting les Deux Alpes. Op de steile aanloop richting les Deux Alpes, lag ik al een behoorlijk eindje voor op de andere drie jongens, die zeiden rustig aan te doen. Ik kan opzich wel rustig aan doen, maar vind het gewoon lekker om zonder te forceren, mijn eigen tempo te rijden. Aan de voet van les Deux Alpes wachtte ik nog even. Toen ik de eerste haarspeld bocht voorbij was, kon ik al vanaf boven naar beneden zwaaien naar de andere drie mannen, wat niet door iedereen gewaardeerd werd ('flikker op, Arjen')! De gehele klim ging lekker voor me en ik haalde veel renners in. Eenmaal bovenop, belande ik in het ski dorpje. Hier heb ik wel bijna 10 minuten gewacht voordat de andere drie jongens kwamen. Hier verbaasde ik me over, aangezien de Alpe d'Huez veel zwaarder was, maar ze op mindere achterstand binnen kwamen. Of was dit gewoon het resultaat van 'goed je krachten verdelen'?

Toen we allemaal boven waren, besloten we om in een cafe de tour-etappe van Gap naar Pinerolo te gaan kijken, onder het genot van een bakje fransen koffie. Deze tour-etappe werd gewonnen door Edvald Boasson Hagen en landgenoot Bauke Mollema werd helaas net tweede, na een sterke rit!

Tijdens de afdaling kwam ik er wel achter dat ik niet de beste daler van de groep ben, eerder de minste. Ik ben niet bang of iets dergelijks tijdens het dalen, maar heb gewoon moeite om het tempo te volgen.

Lieuwe en ik besloten om de dag hierna le Croix de Fer te beklimmen. Het verslag van deze heroische klim, zal ik tijdens mijn volgende bericht publiceren.

Veel lees plezier en schroom niet een reactie achter te laten!

Alpen vakantie deel 1

In een hels weertype vertrokken we zo rond 21:00, 16 juli richting de Alpen, vanuit het pittoreske plaatsje, Opende (Gr.). Aanvankelijk zouden we met z'n 6en, echter haakte 1 van de 2 jongens al vrij vroeg af en vond de andere het nodig om de dag van tevoren nog even te melden dat hij niet meeging (slap excuus, dus nooit weer mee). We hadden een busje gehuurd en in combinatie met de caravan was dit prima te doen (foto 1). Met 4 personen gingen we op pad dus. Lieuwe, Evert, Tjalling en ik.

We hebben vanuit Opende, tot aan Bourg d'Oisans letterlijk constant regen gehad. De reis verliep op zich prima, tot dat we zo ongeveer bij Lille een smerige, branderige lucht roken. We zijn toen gestopt bij een tankstation en na wat controle besloten we toch om maar door te rijden (foto 2). Toen we op ons bescheiden camping aankwamen, regende het nog steeds verschrikkelijk hard.

We besloten om even naar Bourg d'Oisans te gaan om wat eten en bier in te slaan en ook even bij de voet van de Alpe d'huez te kijken (foto 3). Eenmaal weer op de camping, besloten we om het niet te laat te maken en na wat eten en biertjes, zijn we zo rond 21:30 maar plat gegaan.

De dag erna, zag er tot ons verbazing prima uit (foto 4)! Gelukkig maar, want de eerste klim van de vakantie stond op het programma, uiteraard de Alpe d'Huez. Ik had nog nooit een serieuze col opgereden en was echt benieuwd naar mijn kunnen op dit soort terrein. Enkele weken voordat we naar de Alpen vertrokken, zijn we nog wel naar de Vamberg gereden en daar knalde ik wel iedereen eraf. Echter was dat iets heel anders dan dit natuurlijk.

Na een paar kilometertjes warm hebben gereden, in zo'n 25 graden, begonnen we aan de klim. Na 200m vond ik het tempo te langzaam en besloot ik mijn eigen tempo te gaan rijden. Echter had ik beter even rustig aan kunnen doen, want de eerste 2km is het zwaarst. Resultaat was dat ik mezelf behoorlijk opblies de eerste 2.5km. Lieuwe haalde mij al snel in en verdween uit het zicht. Ik bleef maar achterom kijken, maar zag Tjalling en Evert gelukkig nooit. Na zo'n 3.5km begon ik mezelf weer te herpakken en schroefde het tempo aardig op. Ik merkte dat het beter en beter ging en haalde allerlei renners in (foto 5)!

Na een tijdje zag ik ineens een Rabobank truitje in de verte opdoemen, met de Nederlandse driekleur, Lieuwe! Ik bleef mezelf maar inpraten, 'niet gek gaan doen, eigen tempo blijven rijden'. Zo vlak voor de Nederlandse bocht 7 haalde ik hem in. Hij verdween al gauw uit zicht en ik merkte dat ik nog echt wat extra's over had voor de laatste kilometers. Ik versnelde nogmaals en toen ik uiteindelijk binnen kwam, klokte ik een tijd van 1 uur en een paar seconden! Ik stond echt verbaasd, nog nooit een col opgereden, weinig trainingskilometers en dan zo'n tijd. Lieuwe kwam op zo'n 5 minuten binnen en Tjalling zo'n 5 minuten daarna. Weer 5 minuten daarna scheen Evert binnen te komen, echter hadden wij besloten om alvast af te dalen en even bij de jongens van bocht 7 te kijken.

Beneden aangekomen besloten we om een glas cola te nemen in Bourg d'Oisans, waar het gezellig druk was. Al met al een geslaagde eerste fietsdag, die werd besloten met het nuttigen van enkele Kronenbourg biertjes (foto 6)!