Het derde en laatste deel van onze prachtige vakantie in de Alpen. Nadat we les Deux Alpes hadden beklommen, besloten we om de dag erna de 2000m grens op te zoeken. Tjalling en Evert hadden hier niet de conditie (of het verzet in Tjalling zijn geval) voor en besloten om een andere col te beklimmen. Lieuwe en ik gingen er vroeg op uit om richting de Croix de Fer te gaan!
Eerst fietsten we even snel naar Bourg d'Oisans, om ze het nodige proviand op te pikken voor onderweg. Daarna begon de tocht van zo'n 20km naar de voet van de Croix de Fer, niet wetende wat voor 'een hel' ons daar te wachten stond. Eenmaal aan de voet van de Croix de Fer, begon het al zachtjes te miezeren. Echter hadden we hier nog niet veel last van, omdat dit nog deels in het bos was. We besloten om bij elkaar te blijven met het oog op het weer. Mocht dit al te erg worden en iemand haakt af, weet je dit tenminste van elkaar. Echter na een paar kilometer besloot ik toch om iets te versnellen, omdat ik behoorlijk beneden mijn kunnen aan het klimmen was. Ik vertelde Lieuwe dat ik zo nu en dan wel op hem zou wachten, zodat we konden besluiten om door te gaan of niet.
In het eerste dorpje besloot ik even te wachten op Lieuwe. In de regen staande moest ik nu al zo'n 5 minuten wachten. Toen Lieuwe uiteindelijk was gearriveerd, besloten we na een korte discussie om toch maar door te gaan, mits het niet zou gaan onweren. Achter ons stonden ook twee Nederlandse jongens, die duidelijk minder eensgezind waren over het al dan niet doorgaan.
Eenmaal uit het dorpje, werden we verrast door een korte, maar stijle afdaling met enkele venijnige haarspeld bochten. Op het moment zelve was dit niet echt erg, maar we bedachten al snel dat we de terugweg, na een lange afdaling, hier ook weer omhoog zouden moeten..
Na de korte afdaling volgende een behoorlijk stijl stuk. Ik nam al gauw weer afstand van Lieuwe en besloot na zo'n 5 kilometer weer even te stoppen en te wachten op Lieuwe. Bij het bordje waar op stond 'nog 12km' was ik van plan te stoppen. Ik stopte bij een groepje van twee en dit bleken ons buren te wezen. Met de uitspraak 'krijg nou tietuh, buurman' werd ik ontvangen. Na zo'n 5 minuten gingen de twee mannen weer verder. Weer 5 minuten verder kwam Lieuwe aanfietsen en na een hap en een slok, besloten we weer verder te gaan.
Wederom nam ik snel afstand van Lieuwe en haalde ik de twee buren in. Later op de camping kreeg ik nog complimenten van de twee heren, 'jij knalt omhoog, niet normaal gozer'! Erg leuk natuurlijk! Ik werd nogmaals verrast door een afdaling, dit maal niet een stijle, maar wel een lange. Eenmaal weer aan het klimmen geslagen, kon ik eindelijk de top van de Croix de Fer zien. Ondertussen bleef het maar door regenen en was het steenkoud.
Eindelijk arriveerde ik op de top van de Croix de Fer. In de regen en de wind vond ik nog even tijd om mijn vader te bellen, waarna ik snel het cafe'tje invluchtte. Zo'n 15 minuten later arriveerde Lieuwe ook en dronken we nog een bakje koffie. De twee andere jongens, die in hetzelfde dorpje als ons stonden en twijfelden over al dan niet doorgaan met de tocht, waren inmiddels ook gearriveerd en maar wat blij dat ze door waren gegaan.
Het was 2 graden celcius boven op de Croix de Fer..
Drijfnat en nog steeds erg koud werd het inmiddels toch tijd om af te gaan dalen. Ik ben altijd wel wat een koukleum geweest, maar dit sloeg alles. Na de lange afdaling, kwamen we weer bij het stijle stukje met de vele haarspeldbochten, waar we weer omhoog moesten. Dit deed nog even flink pijn in de kuiten, maar zorgde wel weer voor wat opwarming van het lichaam!
Na het laatste stuk te zijn afgedaald, kwamen we weer aan bij de camping en vertelden we Evert en Tjalling van deze heroische tocht! Schitterend was het!
De dag erna was het tijd voor de renners van le Tour de France om de Alpe d'Huez te beklimmen. Als echte chauvinistische Nederlanders stonden wij natuurlijk in bocht 7, hopend op een overwinning van een Raborenner of wellicht Rob Ruijgh of Johnny Hoogerland! Helaas won Pierre Roland, de Fransman van Europecar, echter het bleek een fantastisch feestje te zijn.
De laatste dag, was ook de dag van de beslissende tijdrit. We besloten om nog eenmaal met de fiets erop uit te gaan en fietsen na een plaatsje waar de renners langs zouden komen. Volgens een vrouw op de camping zou dit zo'n 8km verderop zijn. Het bleek 30km te zijn en dit betekende dat we weer zo'n 60km in de benen hadden toen we weer op de camping kwamen. Het verhaal is bekend, Andy Schleck verloor de tijdrit en Cadel Evans verzekerde zich van het geel in Parijs (foto 1).
De terugreis was weer erg lang, mede doordat het (net zoals de heenweg) constant regende.
Al met al was het een fantastische vakantie, met een leuke groep. Zeker voor herhaling vatbaar!
P.s. helaas hebben we geen foto's van de tocht op de Croix de Fer, aangezien we beide geen fototoestel mee hadden..
Geen opmerkingen:
Een reactie posten